[CUT] GREY - CHANHUN KAIHUN

‘ขอเหล้าให้ผม อึก ..’

อยู่ๆผ้าขนหนูที่ผูกเอวไว้ก็ถูกมือเล็กกระตุกอย่างแรง ปมหลวมๆคลายออกและหลุดร่วงไปกองที่พื้น ม่านคมเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันไรร่างของเขาก็ถูกเด็กตัวขาวโถมเข้าใส่ทั้งตัวจนต้องล้มลงไปนอนกับพื้นพรม ร่างสูงโปร่งพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้น แต่ก็ถูกฝ่ามือบางผลักอกให้ลงไปนอนที่เดิม หน้าท้องแกร่งถูกร่างเล็กๆนั้นคร่อมไว้อย่างสมบูรณ์ ทิ้งสะโพกเสียดสี ยั่วยวนไปตามอารมณ์ที่พุ่งสูงอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมปรือปรอยและฉ่ำเยิ้ม ไร้ซึ่งสติ ไร้ซึ่งการรับรู้

‘ฮื้อออ .. อึก ‘

ด้วยความที่สวมแค่เสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียวเท่านั้น สะโพกมนยกขึ้นเล็กน้อย จับคว้าแก่นกายใหญ่อย่างไร้สติ ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวกดทับลงมาช้าๆ มันฝืดและแน่นจนเข้าไปไม่ได้ แต่โอเซฮุนก็ยังพยายามจะดึงดันให้มันเข้าไป มือน้อยจิกกำแขนแกร่งอย่างแรง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น หยดน้ำตาไหลเป็นสายอาบสองข้างแก้ม เจ็บแน่นและเสียววูบไปทั่วท้องน้อย ความกระสันอยากมันมีมากจนแทบจะขาดใจตาย ยาที่ถูกฉีดให้กลับมาทำงานอีกครั้งเมื่อผสมกับฤทธิ์เหล้า

เข้าไปได้แค่เพียงครึ่ง ดูเหมือนว่าข้างในจะฉีกขาดไปแล้วเรียบร้อย เลือดสีเข้มไหลย้อนออกมาจนเริ่มจะขยับได้สะดวก มันเจ็บ แต่ก็สุขเหลือเกิน วินาทีนั้นเด็กหนุ่มไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป ใบหน้าขาวเนียนเชิดขึ้นด้านบน ขย่มกระแทกกระทั้นรุนแรงหวังจะให้มันรีบจบสิ้น

ความเสียวซ่านแล่นปราดขึ้นมาถึงขั้วสันหลังเมื่อร่างสูงโปร่งที่นอนอยู่เริ่มให้ความร่วมมือ สะโพกสอบสวนกระแทกขึ้นไปอย่างแรงจนเด็กหนุ่มครางระงม มือหนาเลื่อนขึ้นไปประคองเอวคอดไว้หลวมๆ ปล่อยให้เซฮุนได้ทำตามใจชอบ เขาแค่ช่วยสนองก็เท่านั้น

‘ฮะ .. ฮั่ก .. อ๊า’

กายบอบบางบิดเร้าด้วยความกระสันสุดขีด เสียวซ่านเกินจะรับไหว ทิ้งกายลงซบแผ่นอกกว้างอย่างหมดแรง เสียงหวานครางลั่นอยู่ข้างใบหู กระทั่งห้วงอารมณ์สุดท้ายมาถึง ร่างทั้งร่างกระตุกสั่น แก่นกายเล็กฉีดของเหลวขุ่นร้อนออกมาอย่างแรง เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อน

จากลมหายใจหอบเหนื่อยกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ปาร์คชานยอลนอนนิ่งๆอยู่นานจนนึกเอะใจ พลิกตัวจับร่างเล็กๆให้นอนอยู่ใต้ร่าง กระทั่งเห็นใบหน้าน่ารักที่กำลังหลับพริ้ม แก่นกายใหญ่ถูกถอนออกพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาคาดเอวไว้ลวกๆ ร่างสูงโปร่งยืนเกาหัวแกรกๆ มองคนที่นอนหมดสภาพอยู่ตรงหน้าอย่างไม่รู้จะทำยังไง .. เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเจออะไรแบบนี้ ทำตัวไม่ถูก

ค่อยๆก้มลงช้อนร่างไร้สตินั้นขึ้นมาวางไว้บนโซฟา เดินไปหยิบผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมร่างนั้นไว้ กว่าสิบนาทีแล้วที่เขาได้แต่ยืนจ้องอีกคนอยู่อย่างนั้น ก่อนจะหลุดจากภวังค์เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น เขากดรับ คุยอยู่ไม่กี่ประโยคก็วางสาย บางทีเขาควรไปนอน

ม่านคมหลุบลงต่ำ ฝ่ามือหนาปาดคราบขาวที่เปรอะหน้าท้องของตัวเองขึ้นมาพิจารณา ชี้หน้าไอ้เด็กตัวขาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างคาดโทษก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอีกรอบ