ผู้ชายจังไร ขอแต้บไข่เพื่อเธอ : chapter 1

"อือ "




ผมพลิกตัวตะแคงข้างเพื่อหลบแสงที่สาดส่องเข้ามา ตวัดขาแขนกอดหมอนข้างเมียรักไว้อย่างทะนุถนอมพลางซุกตัวขดอยู่ในผ้านวมผืนหนา ดวงตาคมกริบหลับพรื้มอย่างสบายใจ ไม่ต้องห่วง ผมไม่เล่นมุขเดิมหรอก คนกากๆแม่งชอบทำกัน







"ตื่น"







เสียงเรียกเบาๆทำให้ผมรู้สึกตัว แต่ก็ใช้ว่าจะสนใจ ผมยกหมอนอีกใบขึ้นปิดหูพลางถอนหายใจอย่างรำคาญเมื่อเสียงนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้วเมื่อผ้าห่มผืนหนาถูกกระชากออกไปก็ทำให้ความโมโหของผมเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ผมดิ้นคลั่กอย่างไม่พอใจบนเตียงสปริงกว้าง ก่อนจะหยุดอย่างสงบนิ่งเพื่อหลับต่อ








"สัดชานยอล มึงควรจะตื่นนะ เค้าตื่นกันทั้งโลกละ"








เสียงที่ผมรู้สึกคุ้นว่าจะเป็นหมาข้างบ้านดังข้างๆหู ลมร้อนๆเป่าที่ซอกคอและใบหูชวนให้ผมไข่ตั้งขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ มือเรียวของผมเลื่อนไปผลักหน้ามันออกก่อนจะตะแคงตัวหันหลังให้ ผมยิ้มน้อยๆอย่างสบายใจเมื่อได้ยินเสียงฮึดฮัดจากคนตัวเล็กเดินออกนอกห้องไป แต่แล้วก็ต้องร้องว้ากออกมาดังลั่นเมื่อสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นและเย็นจัดจากมวลน้ำผสมน้ำแข็งในถังที่แบคฮยอนสาดลงมา







"กูเตือนมึงแล้วนะไอควาย เนี่ย กูอาบให้มึงครึ่งนึงเลย ทีนี้มึงเข้าห้องน้ำไปถูสบู่ซะนะ แล้วรีบจัดการตัวเอง กูจะสวดมนต์รอมึงข้างล่าง ถ้ามึงช้า มึงก็นั่งสองแถวไปเองละกันไอสัด!"







แรปเป็นชุดใส่ผมก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องไป ผมยันตัวขึ้นจากเตียงช้าๆ เปียกแบบชิบหาย สองมือยกขึ้นลูบหน้าให้หายมึน รู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก หยิบน้ำแข็งก้อนโตออกจา่กกางเกงก่อนจะลุกไปอาบน้ำตามที่แม่คนที่สองสั่ง





เออ ไอเตี้ยแม่งเหมือนแม่คนที่สองเลยอะ แม่งขี้บ่นชิบหาย












"จะไปยังอะ "







พูดพลางเดินเข้าไปหามัน มือนึงจับสายสะพายเป้ไว้มั่น อีกมือติดกระดุมเสื้อให้ครบทุกเม็ด แบคฮยอนนั่งรอผมบนจักรยานลายคิดตี้สีชมพูที่เป็นมรดกตกทอดของพี่สาวมัน ใบหน้าหวานผิดธรรมชาติของผู้ชายเบ้ออกอย่างเซ็งกะตาย มันหันมามองผมตีนจรดหัว






"มึงโง่ปะเนี่ย วันนี้ใส่ชุดพละ "





"เออว่ะ กูลืม "






ผงะถอยหลังไปอย่างงงๆ ผมต้องรีบวิ่งแจ้นขึ้นบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนที่แบคฮยอนจะแรปใส่ผมอีกรอบ น่ากลัวจริงๆเลย










.

.





"วิ้ดวิ้ว เร็วสิจ๊ะน้องสาว สายแล้วนะเนี่ย แปดโมงแล้วนะครับ "





ผมที่นั่งซ้อนท้ายจักรยานคิตตี้ตะโกนแซว โอเซฮุนและคิมจงอิน เพื่อนในแก๊งค์เดียวกันที่บ้านอยู่ก่อนถึงบ้านพวกผมถัดไปอีกซอย อิสองคนนี้ก็บ้านอยู่ติดกันเหมือนกับพวกผมนี่แหละ แบคฮยอนหัวเราะพลางกดกริ่งที่แฮนด์จักรยานแซว ผมผิวปากพลางยักคิ้วกวนตีนให้พวกมันสองคนที่ยืนโง่กันอยู่หน้าบ้าน สองมือกอดเอวคนตัวเล็กไว้แน่นเพราะกลัวตก จงอินชูนิ้วกลางให้ผมในขณะที่เซฮุนเพียงแค่ส่งสีหน้าเอือมระอามาให้






"มึงปั่นเหมือนมึงไปตลาดเลยนะ ไหนมึงบอกว่าสายละไง "







ผมหันไปพูดกับแบคฮยอนพลางมองหันหลังกลับไป นี่เพิ่งขี่ออกมาได้ไม่ไกล แต่เหมือนเวลาช่างยาวนานเหลือเกิน นี่เพิ่งผ่านมาได้แค่ซอยเดียว อันที่จริงผมควรจะเป็นคนถีบเองมากกว่า คือหมายถึงถีบจักรยานนะ ไม่ใช่ไอเตี้ยนี่ เออผมควรจะถีบเองอะมันจะได้ถึงเร็วๆ ก็ดูแม่งดิ ขาแม่งสั้นอย่างกำอะไรดี แต่ที่ผมยอมซ้อนเพราะผมมีเหตุผลของผม เพราะเวลาผ่านหน้าบ้านสาวลูกป้าร้านขายข้าวแกงจะได้ไม่อายไง จักรยานคิดตี้นี่แม่งปัญญาอ่อนชิบหายเลย







"มึงมาปั่นเองปะละ ไม่งั้นให้หมาในปากมึงปั่นให้ก็ได้นะ มีหลายตัว ช่วยกันจะได้ถึงโรงเรียนไวๆ "







แบคฮยอนเบรคกระทันหันจนเบ้าหน้าผมกระแทกเข้ากับซิปกระเป๋าเป้ของมันพลางหันมาด่าผมแบบครบเซต ผมเบ้หน้าใส่ให้มันรู้ว่าผมเจ็บ อ้าปากเตรียมจะด่ากลับ แต่เสียงเร่งเครื่องยนต์ที่ดังไล่หลังมาทำให้ผมต้องหันไปมองพลางอ้าปากค้าง








"บายนะสาส "





บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน






รถมอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่บิดคันเร่งแบบเต็มสปีดผ่านหน้าจักรยานคิตตี้น่ารักของผมไปเพียงเสี้ยววินาที แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทันได้สบตากับเหง้าหน้าดำๆของคิมจงอินที่ยิ้มอวดฟันขาวอย่างมีชัยพลางโบกมือบ้ายบายให้อย่างน่ารัก แขนดำกอดเอวของใครคนหนึ่งที่สวมหมวกกันน็อคแบบเต็มหัวไว้ซึ่งน่าจะเป็นเซฮุน ..ผมมองดูแบคฮยอนที่กระพริบตาปริบๆพลางยกมือขึ้นโบกหยอยๆ







"เอ้าไอเชี่ยมึงไปโบกมือให้มันทำไมอะ ปั่นสิวะแม่งแซงไปไกลละเนี่ย "







ผมที่ได้สติกลับคืนมาก่อนตบหัวแบคฮยอนอย่างแรงจนคว่ำไปข้างหน้า ไอเตี้ยหันมาเบะปากใส่ผมอย่างไม่พอใจพลางวาดขาลงจากรถแข่งคิตตี้คูโบต้าคันใหญ่ (ที่ผมจินตนาการเอา)







"มึงขี่ดิสาด รู้ว่ากูเตี้ยยังจะให้กูขี่อีก "




"เออๆ "





ผมเขยิบขึ้นไปนั่งที่เบาะคนขับ เออ คนขี่พอ แม่งเรียกว่าไรไม่รู้อะ ที่แม่งแหลมๆ เหลี่ยมๆ เออจะบอกว่าที่ผมไม่ชอบขี่จักรยานเพราะเบาะคนขี่แม่งลำบากไข่ผมมากอะ นั่งไปนานๆแล้วแม่งเจ็บ คือก็เข้าใจใช่ปะคนมันใหญ่อะมันก็อึดอัด อย่าว่าแต่ผู้ชายมีไข่เลย ผู้หญิงมีจิ้มึงยังเจ็บเลยใช่ปะละ อันที่จริงอะคนบริษัทผลิตจักรยานควรให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ด่วนเลยนะ เรื่องเบาะนั่งเนี่ยแหละมึงควรจะพัฒนาเป็นอันดับต้นๆเลย กูไม่ขอหรูอลังมากอะ แต่มึงช่วยทำให้มันดีๆหน่อยได้มะ แต่บ่นไปมันก็เท่านั้นใช่ปะ ตอนนี้ต้องรีบไปโรงเรียน ผมออกแรงถีบสุดตัวเลย



.
.
.






"เชี่ยยอล มึง !! "





หลังจากที่ถึงหน้าโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเอาขาตั้งลง หันกลับไปตามเสียงเรียกที่คุ้นหู เห็นแบคฮยอนจากไกลๆกำลังวิ่งอย่างน่ารักท่ามกลางแสงแดดจ้าเข้ามาหาผม สีหน้าเค้าดูไม่ดีเท่าไหร่นัก หนังตาขวากระตุก ผมรู้สึกได้ถึงหายนะที่กำลังมาเยือน






"อ่้่าว มึง .. ลงไปตอนไหนอะ "







"ลงเหี้ยไรอะสัส กูยังไม่ได้ขึ้นเลย มึงปั่นหนีกูทำไมอะ นี่กูวิ่งตามมึงมาตั้งแต่หน้าบ้านไอฮุนแล้ว เหี้ย! "







........










ได้ยินเสียงอะไรปะ ได้ยินเสียงอะไรเหมือนผมปะ เหมือนจะได้ยินเสียงเพี้ยะ ดังขึ้นเบาๆในหัว ให้ผมเดาปะ มันต้องเป็นเสียงในอนาคตที่ผมกำลังจะเผชิญอยู่แน่ๆ ว่าแล้วก็หลับตาปี๋ สัมผัสได้ถึงฝ่ามือเรียวที่ปะทะเข้ากับหนังหัวดังเพี้ยะลั่นในโซนประสาท ผมก้มหัวลงตามแรงตบ ซิ้ดปากด้วยความเจ็บอย่างบอกไม่ถูก






"ซิ้ด.. "





ยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองป้อยๆ แบคฮยอนเดินสะพายกระเป๋านำไปแล้ว ผมเดินตาม คนเหี้ยไรมือหนักชิบหาย บางทีวันนี้ทั้งวันผมอาจจะไม่ได้ความรู้อะไรกลับบ้านไป ไปหมดละไอสัด สมองเสมิง






.
.
.
.









"แม่ง กูเป็นนักเรียนนะ แม่กูส่งมาเรียน ไม่ได้ให้มาถอนหญ้า "







แสงแหบห้าวของเซฮุนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและความร้อนระอุของแสงแดด ผมเงยหน้าขึ้นจากกอหญ้าพลางหันไปพยักหน้าให้มันอย่างเห็นด้วย หลังจากเมื่อเช้าที่พวกผมเดินเข้าโรงเรียนก็โดนอาจารย์ดักเข้าแถวสายไว้ ก่อนจะทำโทษพวกเราสี่คนให้มาถอนหญ้าอย่างที่เห็น








"เอาจริงๆปะ ถ้าแม่งไม่ตรวจอาวุธนะ กูจะเอาสปาต้าร์มาจ้วงหัวแม่งคนแรกเลย "







จงอินพูดเสริม แม่งนั่งอยู่มุมหนึ่งของสนามบอล มือถือกรรไกรอันเล็กค่อยๆเล็มหญ้าอย่างน่ารัก สิ่งของอันตรายพี่พวกผมพอจะพกเข้ามาในโรงเรียนได้ก็มีแค่นี้อะ กรรไกร ไม้บรรทัด กับไม้เมตรที่เป็นพลาสติก หรือพวกอุปกรณ์ที่ใช้ในการเรียนการสอนเท่านั้น ขนาดคัตเตอร์แม่งยังยึดเลย อันที่จริงโรงเรียนผมก็ไม่ได้มีพวกเหี้ยที่ก่ออาชญากรรมอะไรเยอะแบบนี้หรอก แต่ต้องป้องกันไว้ก่อน เพราะตรงข้ามโรงเรียนพวกผมเป็นโรงเรียนของพวกเด็กช่าง วันดีคืนดีแม่งยิงกันตายห่าหมดอะ พวกอาจารย์ถึงต้องตรวจอาวุธทุกวัน









บางทีน่าจะเห็นใจพวกกูบ้างนะ กูมีแต่ไม้บรรทัดกะดินสอ ไอพวกเหี้ยนั่นมีปืน อือ ก็คงจะลดอาชญากรรมได้อะ
ตายห่าแม่งให้หมดเลยโบ้มๆๆๆๆๆๆ คิดกันเป็นปะเนี่ย กูบอกแล้วอย่าดูการ์ตูนมากไม่เชื่อกู







"ปวดท้องว่ะ " แบคฮยอนพูดขึ้นพลางยกมือขึ้นกุมท้อง




"มึงก็อย่าแดกหญ้าดิ เค้าให้มาถอนหญ้า ไม่ได้ให้แดกหมด " ผมพูด ปากและใจไปไวกว่าความคิด




"กูไม่ใช่กระต่ายนะจะได้แดกหญ้า "




"หรอวะ แต่บ้านกู กระต่ายแม่งแดกกระเพาหมูกรอบนะ " จงอินแทรก




"กระต่ายบ้านกูแดกเย็นตาโฟว่ะ "





"พ่อมึงดิ กูหมายถึงไอแบคเป็นหมาต่างหาก " ผมเถียง ไอพวกเหี้ยนี่กวนตีนกันจัง





"หมาบ้านพ่อมึงแดกหญ้าหรอสาด แดกหญ้าอะมึงละ "






แบคฮยอนลุกพรวดก่อนจะกำเศษหญ้าปาใส่หน้าผม ผมมองตามตูดมันที่ลุกเดินออกไป อ่อ สงสัยไปขี้ .. ผมหรี่ตามองคนๆหนึ่งที่เดินสวนกับแบคฮยอนเข้ามาหาพวกผม เครื่องแบบสีน้ำตาลเข้มและหมวกสีเดียวกันทำให้ผมต้องร้องอ๋อออกมา คุณลุงภารโรงเดินยิ้มหน้าบานมาหาพวกผมอย่างมีความสุข แหม สบายเลยสิมึง ก็วันนี้ไม่ต้องทำงานนี่ พวกกูทำให้หมดละ





"ต้องถ่ายรูปลงเฟสบุ้คสักหน่อย วันนี้มีคนทำงานแทน อ่ะ เด็กๆยิ้ม "






ผมขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิมพลางอ้าปากหวอ ลุงแกเดินเข้ามาใกล้พลางยกอุปกรณ์ไฮเทคขนาดพอดีมือขึ้น เปิดแอพกล้องถ่ายรูปก่อนจะเปลี่ยนมันเป็นกล้องหน้า ลุงแกฉีกยิ้มโชว์ฟันหลอสามซี่ ผมมองกล้อง ชูสองนิ้ว






แชะ ..








หันกลับไปมองจงอินกับไอ้ฮุนที่นั่งยองๆถอนหญ้าอยู่ข้างๆผม พวกมันส่งยิ้มประหลาดด้วยพยายามที่จะกลั้นหัวเราะกลับมาให้ก่อนจะลงไปนอนขำที่พื้น ผมเงยหน้ามองลุง .. ลุงเดินหนีไปแล้ว ..






เออ แล้วกูจะไปเสร่อถ่ายรูปกะเขาทำไมวะเนี่ย สาส










"เชี่ยยอลแม่งโง่ว่ะสาด 555555555555555555555555555555555 "





"ไอเหี้ยภารโรงมีไอแพดใช้ได้ไงวะ กูยังมีโนเกีย3310เครื่องเดียวเลย " ไอฮุนพูด พยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์ ผมมองหน้าพวกมัน ขำไม่ออก..




"ได้ข่าวว่ามึงใช้โน้ตสอง "




"เชี่ยดำมึงจะหุบปากสักเรื่องได้ปะ "







ผมหันมองไปรอบๆด้วยความงงโดยมีเสียงถกเถียงของเพื่อนทั้งสองตัวเป็นแบคกราวน์ แบคฮยอนเดินกลับมาแล้ว ผมเหมือนเห็น เหมือนเห็นอะไรบางอย่าง อยู่ทางที่มันเดินมา .. เครื่องตัดหญ้าเครื่องเขื่องที่ขัดสีมันวับจอดแน่นิ่งอยู่ข้างโกลฟุตบอล ผมสัมผัสได้ถึงความโง่ของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองหน้ากับอิสองตัวที่เพิ่งเลิกเถียงกัน .. พวกมันก็คงเห็นเหมือนผม






"กู .. ปวดขี้ว่ะ " เซฮุนพูด เขวี้ยงเศษหญ้าใส่หัวผมก่อนจะลุกออกไป





"กูไปเฝ้าอิตุ้ดมันขี้นะ บ้าย "







แล้วจิงอินก็ทิ้งผมเพื่อตามเพื่อนมันไป ผมนั่งยองๆ กระพริบตาปริบๆ ก้มลงพิจารณาหญ้าที่อยู่ในมือ .. กูถอนด้วยมือมาจนหมดสนามละ




FUCKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKK








.
.
.





"แม่ง เมื่อไหร่พวกมึงจะเลิกเล่นสักทีวะ รีบๆกวาดจะได้ไปแดกข้าว กูหิวจะตายห่าละ"





ผมเงยหน้าขึ้นจากพื้น หันไปมองแบคฮยอนที่ยืนบ่นเพื่อนอีกสองตัวที่เล่นเอาตีนเศษเขี่ยขยะที่พื้นกันอย่างสนุกสนาน ผมเท้าด้ามไม้กวาดไว้กับปลายคางของตัวเองด้วยความเหนื่อย นอกจากถอนหญ้าแล้ว พวกผมยังต้องกวาดถูโดมที่พวกนักเรียนใช้เข้าแถว ทำความสะอาดโรงยิม ล้างห้องน้ำอีก ให้ตายเหอะ แค่กูมาโรงเรียนสายนี่แม่งลงโทษอย่างกับกูไปฆ่าใครตาย ผมปาดเหงื่อ ถอนหายใจให้กับโชคชะตาอันแสนรันทดของตัวเอง อันที่จริงถ้าพวกผมไม่สายจนสะสมแต้มติดลบไว้บานขนาดนี้อาจจะแค่โดนลุกนั่งยี่สิบรอบแล้วได้เข้าไปหลับในห้องเรียนอย่างสบายใจเฉิบแล้ว




"มึงดูพวกแม่งดิ คงสะใจน่าดูอะ รู้งี้กูเข้าทางหลังโรงเรียนแต่แรกก็ดีอะ"





จงอินพยักพเยิดให้เงยหน้าขึ้นไปมองแก็งค์คู่อริตลอดกาลของแก็งค์ผม พวกไอเฉินกับเทาและแก็งค์เด็กห้องแปดมองลงมาจากระเบียงห้องชั้นสี่ พวกแม่งซุบซิบห่าไรกันก็ไม่รู้พลางหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานเหมือนญาติมันเสีย ผมหยีตาลงด้วยความแสบที่เบ้าตา แสงแดดสะท้อนเหม่งไอเหี้ยเฉินเต็มๆจนผมต้องหันหน้าหนี แอบเห็นพวกแม่งถ่ายรูปพวกผมเก็บไว้ด้วย ไอ้เทาชะโงกออกมาจากริมหน้าต่างก่อนจะร่อนจรวดกระดาษลงมา มันชูนิ้วกลางให้พวกผมก่อนจะหายหน้าไปจากตรงนั้น





"อะไรวะ"





ผมเดินตามไปสมทบกับเพื่อนอีกสามคนที่ยืนมุงกระดาษจรวดที่ไอ้ฮุนคลี่ออกมา ขมวดคิ้วจ้องพลางยื่นหน้าเข้าไปจนแทบจะกระแทกกับกระดาษ ลายมือไก่เขี่ยเหมือนเอาจมูกเขียนคงจะเป็นของไอเหี้ยคริสเพื่อนในเดอะแก็งค์ของมันอย่างแน่นอน ตอนประถมผมเคยเรียนห้องเดียวกะมัน แม่งลายมือส้นตีนมาก คัดเอบีซีอย่างกะลายแทงสมบัติ คือผมจะไม่อะไรเลยถ้าตอนสอบผมไม่ได้นั่งข้างมัน มันลอกไม่ได้โว้ย กูอ่านไม่ออก




ตั้งแต่นั้นผมเลยตั้งตัวเป็นอริกะมันเลย



ล้อเล่น อันนี้ความแค้นส่วนตัวเฉยๆ





"ตั้งใจกวาดหน่อยนะเด็กๆ เดี๋ยวคุณครูไม่รักน้า อิอิอิ"






ไอ้เซฮุนอ่านออกเสียง น้ำเสียงของมันถูกบีบให้เล็กแหลม แรด และน่าหมั่นไส้เหมาะสมกับเนื้อหาในกระดาษ ก่อนฝ่ามือขาวจะขยำมันเป็นก้อนแล้วยัดใส่ปากคนข้างๆ เดินหนีไปจับไม้กวาดมากวาดพื้นต่อ









.



"โอ้ยเชี่ยเหนื่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย "





ผมถอดเสื้อพละที่ชุ่มเหงื่อออกแล้วโยนไปพาดไว้บนอัฒจรรย์ ยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อ ไอ้จงอินลงไปนอนแผ่หราอยู่กลางโดมเรียบร้อยแล้วพร้อมกับเสียงตะโกนที่แหบห้าวของมัน ผมโยนไม้ถูพื้นลงไปกองรวมกับอุปกรณ์อื่นๆที่อยู่ใกล้กับแป้นบาสก่อนจะคลานลงไปนอนข้างๆไอ้จงอินมัน เหนื่อยชิบหาย กว่าจะทำความสะอาดเสร็จทั้งโดมแม่งปาไปสองชั่วโมง สรุปว่าวันนี้ทั้งวันพวกผมไม่ได้เข้าเรียนเลย พอกวาดลานเข้าแถวเสร็จ ก็ไปแดกข้าวกันแล้วก็ไปล้างห้องน้ำต่อ อันที่จริงพวกผมจะหนีกลับบ้านละเพราะโรงเรียนแม่งเลิกแล้ว แต่ครูคิมที่เป็นคนลงโทษพวกผมแม่งมาเดินตรวจ ก็เลยต้องมาจบที่อิโดมเหี้ยเนี่ย







คือมึงจะสร้างใหญ่ไปไหนอะ แดกตังพวกกูละก็มาสร้างซะใหญ่โตเชียว
แถมกูยังต้องมาทำความสะอาดอีก แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ก็ยังดี อย่าให้กูรู้ว่ามึงโกงตังกูไปทำนมนะผอ. ไม่งั้นกูล่อมึงนมแตกแน่









อ่อ ไม่ต้องสงสัยไรหรอก ผอ. เป็นตุ้ดครับ เกร๋ๆ








"เฮ้ยมึง อย่า"





ผมรีบลุกพรวดทันทีที่เห็นแบคฮยอนที่เพิ่งจะถูส่วนที่มันรับผิดชอบเสร็จ มือเรียวจับชายเสื้อเตรียมจะถอดมันออก ผมยกมือห้ามก่อนจะรีับเดินเข้าไปหามัน แบคฮยอนทำหน้าสงสัย







"เอ้าไรอะ ทีมึงยังถอดได้เลยอะ ขนรักแร้มึงเยอะกว่ากูอีก นมมึงก็ดำ กูยังไม่ว่าไรเลย "





"เออเหอะน่า "







ผมพูดห้ามก่อนจะจับชายเสื้อยัดใส่เข้าไปในกางเกงมันอย่างเรียบร้อย โห่ แม่งด่ากูซะเสียเลย อันที่จริงขนรักแร้ผมไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะโว้ย แต่ทำไงอะ มันเป็นกรรมพันธุ์อะ ทำไมอะ กูจะปลูกดงสาหร่ายหรือป่าเต็งรังอะไรก็เรื่องของกูปะเนี่ย มันเป็นเรื่องธรรมชาิิติอะ ก็กูผู้ชายอะ กูเป็นผู้ชายปะ กูไม่อายหรอกโว้ย อีกอย่าง หัวนมผมไม่ได้ดำนะเว้ย แค่น้ำตาลๆเอง สาด ! แบคฮยอนทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจแต่สุดท้ายก็ยอมแต่โดยดี เอาจริงๆนะผมไม่ชอบเห็นแม่งถอดเสื้อเลยอะ แม่งยังไงไม่รู้ว่ะ ถึงแม้ตอนเด็กๆจะแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันเกือบทุกวันก็เหอะ แต่พอแม่งโตมาแล้วพอมันเห็นมันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงอะ ละผมไม่อยากให้อิสองตัวนั้นเห็นด้วย จะว่าหวงก็ ใช่มั้ง ไม่รู้ดิ อิจฉาอะดิพวกมึงอะ ไม่ได้แก้ผ้าอาบน้ำเหมือนพวกกู กูได้เห็นนมมันเชียวนะ กูได้เห็นตูดมันด้วย แล้วกูก็ได้เห็นอะไรอีกเยอะเลยที่พวกมึงไม่เห็นอะ กูเห็นคนเดียว อิอิ ..






"ชานยอล "




"... "




"ไอเชี่ยยอล! "





"หะ "





"มึงเป็นไรปะวะ มึงเลือดกำเดาไหลอะ "






ผมมองฝ่ามือขาวที่กำลังโบกไปมาตรงหน้าหลังจากหลุดจากภวังค์ นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่วะเนี่ย ไอเหี้ย 55 .. ผมแตะๆดูที่ปลายจมูกแล้วก้มลงมองนิ้วตัวเอง เลือด เลือดกำเดากูไหลจริงๆด้วย ผมมองหน้าแบคฮยอน สีหน้าติดกังวลนิดๆของมันทำให้ผมรู้ว่าเป็นห่วง ผมเบือนหน้าหนี รู้สึกร้อนหน้าอย่างบอกไม่ถูก







"เฮ้ยมึง "








ผมหันไปมองเซฮุนที่พยักพเยิดให้หันไปมองกลุ่มคนผู้มาใหม่ เย็นขนาดนี้แล้วแม่งยังจะมาใครอยู่อีกหรือไงวะ .. ผมมองตามไปยังต้นเสียงที่หัวเราะคิกคักเดินกันมา หน้าผากที่สะท้อนแสงไฟจากสปอร์ตไลท์โดมกระแทกเข้าเบ้าตาผมอย่างจัง ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใคร







"เด็กดีว่ะมึง ช่วยกันทำความสะอาด ฮ่าๆ "





"อุ้ย น้ำหก ว้า อดกินเลยอะเตง "






ผมรีบคว้าคอเสื้อของคนตัวเล็กไว้ทันที แบคฮยอนถลาเข้าไปหวังจะซัดหน้าพวกแม่งสักทีแต่ติดที่ผมดึงเขาไว้ แก้วชาไข่มุกที่พร่องไปครึ่งแก้วถูกเทราดลงบนพื้นโดมจนเลอะเหนียวไปหมด ไอ้จงอินลุกพรวด






"เอ้ยมึงใจเย็นดิ "







ผมพูดห้าม เป็นพระเอกต้องใจเย็นๆใช่ปะครับ เป็นพระเอกต้องไม่วู่่วาม พวกไอ้เฉินเดินออกจากโรงยิมไปแล้ว เหลือแต่ซากชาไข่มุกที่พวกมันทิ้งไว้ ผมถอนหายใจ เมื่อไหร่พวกเหี้ยนี่จะเลิกตอแยสักทีวะ ผมปล่อยมือจากคอเสื้อแบคฮยอนแล้วเดินไปหยิบไม้ถูพื้น .. ผมเป็นพระเอก พระเอกต้องทำอะไรสักอย่าง
























"มึงเช็ดดิ้ฮุน "















ว่าแล้วก็โยนไม้ม็อบใส่อิแรดแล้วเดินหนี มึงคิดว่ากูจะถูหรอ มึงคิดผิด




5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555






โอ้ย ขัมว่ะ

อิอิ








ไอสัดแม่งจี้ว่ะ 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555



โอ้ยแม่งกูตลก








เออ กลับบ้านดีกว่าว่ะ 555555555555555555555555555
อยู่นี่ละแม่งไร้สาระชิบหายเลย


มองไร







งง งงอะดิ


















จบตอนละอิพวกง่อ! เม้นด้วยนะ อิอิ บ้าย (จากปาร์คชานยอล )


___________________________________________________________




ปล. อย่าขำยาวไปฟิคมันจะแหก
กูต้องมานั่งลบเม้นทุกวันเลยเนี่ย
ขอร้องนะเว้ยขอความกรุณา
ขำอย่างมีศิลปะและเป็นระเบียบนิดนึง
โอเคนะเด็กๆ เคลียร์กันรู้เรื่องละนะ
ขอบคุณมากครับๆ จุ้บๆ